Gewone differentiaalvergelijkingen: Gebruik van een integrerende factor
Lineaire GDVs van grote orde
Lineaire structuur van lineaire GDVs in 'gewone' taal
Een lineaire differentiaalvergelijking van order ziet er als volgt uit:
Nu willen we de oplossingen vinden voor de inhomogene differentiaalvergelijking hierboven. Stel dat je (per ongeluk of door slim te raden) al één oplossing (de particuliere of specifieke oplossing van de GDV) gevonden hebben. Stel dat je bovendien de homogene vergelijking hebt opgelost (dus je schrapte de term die enkel van afhing en loste die vergelijking op); noem deze oplossing .
Dan is ELKE oplossing van de inhomogene differentiaalvergelijking te schrijven als . Dit helpt enorm! Het betekent dat je de volledige oplossing van een inhomogene GDV kent wanneer je één specifieke oplossing weet en de algemene oplossing van de bijpassende homogene differentiaalvergelijking kent
Voor de homogene differentiaalvergelijking, met geen term die enkel van afhangt, weten we dat
- de constante functie is een oplossing;
- als we twee oplossingen van de homogene GDV kennen, zeg en , dan is iedere lineaire combinatie van deze twee oplossingen zelf ook een oplossing van de GDV. Dus geldt voor getallen en oplossingen en van de homogene GDV dat ook een oplossing is.
Lineaire structuur van lineaire GDVs in wiskundige taal
Stel dat en continue functies zijn zodanig dat
Stel dat een oplossing is van de inhomogene differentiaalvergelijking. Dan is elke andere oplossing van de vorm , waarbij een oplossing is van de bijpassende homogene GDV, d.w.z. de vergelijking met vervangen door .
We noemen een particuliere oplossing van de GDV.
Als , dan is de verzameling oplossingen lineair in de volgende zin:
- de constante functie is een oplossing;
- als en reële getallen zijn en als en oplossingen van de bijpassende homogene GDV zijn, dan is ook een oplossing.